Diccionario Strong
Δαβίδ
Dabíd
de origen hebreo [H1732]; David, rey de israelitas: David.
—-
Diccionario Tuggy
Δαβίδ. En el Textus Receptus En otros textos Δαυίδ, ὁ. Nombre propio indeclinable David, rey y profeta de Israel: Mat 1:6; Mat 1:17; Mat 1:20; Mat 9:27; Mat 12:3; Mat 12:23; Mat 15:22; Mat 21:19; Mat 21:15; Mat 22:43; Mar 2:25; Mar 10:47-48; Mar 11:10; Mar 12:35; Mar 12:36; Luc 1:27; Luc 2:4; Luc 2:11; Luc 3:31; Luc 6:3; Luc 18:38-39; Luc 20:41-42; Luc 20:44; Jua 7:42; Hch 1:16; Hch 2:25; Hch 2:29; Hch 4:25; Hch 15:16; Rom 1:3; Rom 4:6; Rom 11:9; 2Ti 2:8; Rev 3:7; Rev 5:5; Rev 22:16.
—-
Diccionario Swanson
(Swanson 1226)
Δαβίδ (Dabid), ὁ (ho): s.pr.masc.; ≡ DBLHebr 1858; Strong 1138; TDNT 8.478- David (en TR); ver 1253
—-
(Swanson 1253)
Δαυίδ (Dauid), ὁ (ho): s.pr.masc.; ≡ DBLHebr 1858; Strong 1138-LN 93.91 David (Mat 1:1; Mar 12:37; Luc 20:41; Hch 2:29, Hch 2:34; Hch 13:34; Hch 15:16; Rev 3:7; Rev 5:5; Rev 22:16)
Fuente: Varios Autores